Ο Γιώργος Καραμέρος, αποκάλυψε μέσα από το blog.gr, την άσχημη εμπειρία που είχε με τον Ηλία Κασιδιάρη “και την παρέα του”, 24 ώρες πριν την επίθεση του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής στη Λιάνα Κανέλλη...
Ο δημοσιογράφος ομολογεί πως τρόμαξε ότι θα του επιτεθούν και μπήκε τρέχοντας στο κτίριο που είχε το ραντεβού.
Δείτε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο που δημοσίευσε ο Γιώργος Καραμέρος:
Ο δημοσιογράφος ομολογεί πως τρόμαξε ότι θα του επιτεθούν και μπήκε τρέχοντας στο κτίριο που είχε το ραντεβού.
Δείτε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο που δημοσίευσε ο Γιώργος Καραμέρος:
“440.894 πολίτες ψήφισαν την Χρυσή Αυγή. Ξέρετε αυτό μου θυμίζει εκείνο το ηλίθιο ανέκδοτο που άκουγα όταν ήμουν μικρός: «Ένα τρισεκατομμύριο μύγες προτιμούν τα σκατά, κάτι ξέρουν!» Ε λοιπόν από σήμερα ξέρουν και όλοι αυτοί τι ψήφισαν.
Τα αδικήματα είναι τρία: Ο Κασιδιάρης πετάει ένα ποτήρι νερό στη Δούρου. Η Κανέλλη τον κτυπά στο πρόσωπο με μια εφημερίδα και ο 32χρονος νεονοναζί την κακοποιεί βάναυσα με απανωτά χαστούκια στο πρόσωπο.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αν είχε μαζί το πιστόλι του όπως στην Πανεπιστημιούπολη το 2007 υπόθεση για την οποία δικάζεται (χθες ανεβλήθη μάλιστα) θα την είχε πυροβολήσει.
Κατά σατανική σύμπτωση 24 ώρες πριν τον ξυλοδαρμό της Κανέλλη και την ώρα της δίκης του Κασιδιάρη είχα ένα ραντεβού στην οδό Δαβάκη στους Αμπελόκηπους. Ψάχνοντας γύρω στις 11.00 τον αριθμό και το κτίριο έπεσα περπατώντας στα τραπεζοκαθίσματα μιας καφετέριας που είναι στον δρόμο. Μια παρέα 8 εως 10 ατόμων όλοι άνδρες και μπρατσωμένοι κάθονταν με κουστουμαρισμένο τον Κασιδιάρη και συνομιλούσαν σε αναμμένα κάρβουνα.
Μα καλά αυτός δεν δικάζεται σήμερα για κακούργημα στη Λουκάρεως σκέφτηκα, αλλά το βλέμμα μου συναντήθηκε με αυτό του Κασιδιάρη και η σκέψη πήγε περίπατο μαζί με την απονομή δικαιοσύνης
Αυτό το βλέμμα το ξέρω από τα παιδικά μου χρόνια. Μεγάλωσα στα Κάτω Πατήσια, οι γονείς μου παντρεύτηκαν στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα και εγώ βαπτίστηκα στην ίδια εκκλησία. Όποιος έζησε Φυλής και Ρόδου μέχρι τα 16 του ξέρει σίγουρα από π@@τ@νες και Χρυσαυγίτες.
Πάντα στη γειτονιά είχαμε και από τα δύο. Και αν για τις ιερόδουλες υπήρχε σεβασμός, για τους Χρυσαυγίτες υπήρχε φόβος.
Πάντα στη γειτονιά είχαμε και από τα δύο. Και αν για τις ιερόδουλες υπήρχε σεβασμός, για τους Χρυσαυγίτες υπήρχε φόβος.
Φόβος για τα καρτέρια που έστηναν στη Φωκίωνος Νέγρη και τη Μηθύμνης για να μας πάρουν τα μπουφάν να μας κλωτσήσουν με τις βέρμαχτ αρβύλες τους και να μας χαστουκίσουν για να κόψουμε τα μαλλιά μας. Ήταν λίγοι τότε αλλά επικίνδυνοι. Εχθροί τους οι Εβραίοι, οι ροκαμπιλάδες και τα ανέμελα παιδιά. Είδωλά τους ο Χίτλερ, ο Πλέυρης και ο Μιχαλολιάκος.
Το βλέμμα ίδιο και σήμερα. Αυτό του τρελού. Μεγάλα μπράτσα, μικρό μυαλό, κακός συνδυασμός. Αλοίμονο αν είσαι Πακιστανός ή κομμουνιστής Πατησίων ή έστω Εκάλης…
Επιτάχυνα ελάχιστα το βήμα μου και για καλή μου τύχη αμέσως μετά την καφετέρια ήταν η είσοδος. Ανακούφιση διπλή. Η πόρτα ανοικτή και οι φωνές των θαμώνων εναντίον μου ξεμάκραιναν αντί να γίνονται ποδοβολητά όπως τότε στα Πατήσια. 10 εναντίον ενός δεν είναι καλή φάση και μάλιστα με τύπους που μια μέρα μετά αποδείχτηκε ότι είναι τόσο άνανδροι που χτυπούν και καταβρέχουν ακόμα και γυναίκες.
«Καραμέρο Οικολόγε μου@@πανο κρυφοαριστερέ, άντε γ@@σου εσύ και όλοι οι ρουφιάνοι, το συνάφι σου. Να βάλεις τους Πακιστανούς στο σπίτι σου με τα παιδιά σου ρε» και πολλά άλλα είχε το μενού.
Ανέβηκα με τα πόδια στον τέταρτο όχι από οικολογική συνείδηση (ήταν και ημέρα περιβάλλοντος) αλλά από τον φόβο της αναμονής του ασανσέρ με την παρέα του Κασιδιάρη στα 10 μέτρα πίσω μου.
Για μια στιγμή δεν ήξερα αν ήμουν 13 στα Πατήσια ή 38 στους Αμπελόκηπους. Ντράπηκα που φοβήθηκα αλλά ήταν βιωματικό. Ντρέπομαι που το περιθώριο της γειτονιάς μου έγινε μέρος των ορεινών εδράνων στη βουλή.
Ντρέπομαι που κοντά 500.000 άνθρωποι πήγαν από την αγκαλιά του Τσοχατζόπουλου στην αγκαλιά του Μιχαλολιάκου.
